Wat is dat toch met hulpverleners en de moeite met zelf hulp vragen?

De moeite om zichzelf centraal te zetten en goed voor zichzelf te zorgen?

Afgelopen week kwam ik er weer een aantal tegen. Van die fijne types die altijd in de weer zijn met en voor anderen. En die dat dan ook super goed kunnen en doen. Met alle liefde, met veel geduld en creativiteit. Ze zijn er. En hoe!

 En ik snap het ook. Die enorme focus op de ander; op degene die hulp of zorg nodig heeft. Daarnaast is 'anderen helpen' of 'zorgen voor de ander' iets waar zij goed in zijn en wat ook hun vak is.

 En toch. Steeds vaker zie ik dat de focus op de ander zo sterk en het beroep wat op hen gedaan wordt zo groot is, dat er weinig tijd en ruimte overblijft voor de hulpverlener zelf. Als er in de privésfeer dan ook veel gevraagd wordt, kan het zo zijn dat mensen altijd maar 'aan staan' en niet tot rust komen.

 Het effect daarvan kan zijn dat hulpverleners zichzelf beetje bij beetje verliezen...

Afgelopen week heb ik een diepe transformatiereis gemaakt. Letterlijk en figuurlijk was het een diepe reis. We zijn 400 meter onder de grond gegaan diep in een grot. Deze opdracht werd ook wel de cave of fear genoemd.

' In de grot die je het meest vreest, ligt de schat die je zoekt' - Joseph Campell

Soms moet je door het stof en de modder om de Lotus in jezelf weer tot bloei te laten komen.

Afgelopen jaar merkte ik dat mijn energie op aan het raken was omdat ik sluimerend door alle omstandigheden toch in de overlevingsstand ben geraakt.

De mentale pijn, emoties en trauma van mijn coachklanten kan ik in goed hanteren.  Echter afgelopen jaar was er veel angst, onzekerheid en pijn in mijn privéleven. Hoewel ik vooral een diep vertrouwen voelde dat het goed zou komen met de gezondheid van mijn man, waren het vooral de emoties van dierbaren om ons heen, die ik opnam. 
Kanker heb je namelijk nooit alleen!

Ik heb de emoties en gevoelens van alle lieve mensen ons heen...

 door Ron van den Heuvel, Uitvoerend ervaringsdeskundige bij de Inloop Oosterflank

 Iedere cliënt van Pameijer (ieder mens!), wordt geconfronteerd met verlies. Bijvoorbeeld verlies van de plek waar de cliënt hiervoor heeft gewoond en geleefd, misschien verlies van zelfstandigheid, van (mentale) gezondheid, van (een deel van) het sociale netwerk en ga zo nog maar even door…

Er is sprake van een transitie, een overgang, een verandering in het leven. En dat brengt naast nieuwe ervaringen ook verlies met zich mee. Elk verlies heeft impact en vraagt om een antwoord, een reactie. En dat antwoord is rouwen. Een natuurlijke en normale reactie op verlies.

Op maandag 27 en dinsdag 28 juni mocht ik deelnemen aan de 2-daagse cursus ‘Verlies en rouw in het werk als ervaringsdeskundige’. De cursus werd gegeven door Miriam Hopmans, voormalig manager van Pameijer Plus, vanuit het Centrum voor Verborgen Verlies.

Helemaal in de stijl van Miriam...

‘ik weef het missen, en het dragen

ik weef de liefde die is gebleven

ik weef jou met zorg en aandacht

in alle draden van mijn leven’

Uit ‘ik weef jou’ van Floortje Agema

Iets meer dan een jaar geleden ontstond een plan. Een plan om iets te doen met sieraden van mama. Sieraden die lagen te verstoffen. Een gouden armbandje wat kapot was. Een ring waarvan de steen al lang verdwenen was. Twee te grote ringen. Sieraden die mijn moeder met liefde gedragen had. Die emotionele waarde voor mij hadden, maar die ik niet droeg.

2021 leek mij een mooi moment om dit gedragen goud om te laten smelten. Om er iets nieuws van te maken wat ook ik met liefde kon dragen.

 2021 was het jaar waarin ik 45 werd en mijn moeder 10 jaar dood was. Dat was HET moment. Ik had ook al bedacht welke edelsmid dit klusje zou gaan doen.

 Waar ik geen rekening mee had gehouden, was met de planning van desbetreffende edelsmid. Haar agenda zat bomvol. Er was niet eens ruimte om...