Wat is dat toch met hulpverleners en de moeite met zelf hulp vragen?

De moeite om zichzelf centraal te zetten en goed voor zichzelf te zorgen?

Afgelopen week kwam ik er weer een aantal tegen. Van die fijne types die altijd in de weer zijn met en voor anderen. En die dat dan ook super goed kunnen en doen. Met alle liefde, met veel geduld en creativiteit. Ze zijn er. En hoe!

 En ik snap het ook. Die enorme focus op de ander; op degene die hulp of zorg nodig heeft. Daarnaast is 'anderen helpen' of 'zorgen voor de ander' iets waar zij goed in zijn en wat ook hun vak is.

 En toch. Steeds vaker zie ik dat de focus op de ander zo sterk en het beroep wat op hen gedaan wordt zo groot is, dat er weinig tijd en ruimte overblijft voor de hulpverlener zelf. Als er in de privésfeer dan ook veel gevraagd wordt, kan het zo zijn dat mensen altijd maar 'aan staan' en niet tot rust komen.

 Het effect daarvan kan zijn dat hulpverleners zichzelf beetje bij beetje verliezen...

Rouwexpert, rouwcoach, rouwcounselor of verlieskundige

What's in a name?

Waar het wat mij betreft over gaat, is dat je:

- veranderingen en het verlies wat daarmee gepaard gaat kunt (h)erkennen

- de impact van verlies durft te verkennen

- ruimte kunt geven aan emoties

- kunt ondersteunen in het creëren van een nieuw perspectief door onder andere samen betekenis te geven aan dat wat was en dat wat komt

Ik zelf pas de kennis die ik in 2017 op deed in de opleiding Verlieskunde Verborgen Verlies veelvuldig toe in mijn praktijk als supervisor, coach en (team)trainer. En hoewel de naam van de opleiding doet vermoeden dat de focus op verlies en rouw ligt, gaat het wat mij betreft nog meer over verbinding of juist het ontbreken van verbinding.

Als het bijvoorbeeld gaat om een team van hulpverleners of zorgprofessionals waarin de verbinding met elkaar ontbreekt, is het niet gek dat kwetsbaar opstellen of kritisch reflecteren op eigen gedrag en handelen te spannend wordt. Het...