Niemand begrijpt mij- het verhaal van Elske

Niemand begrijpt mij- het verhaal van Elske

 Ze zit met haar rug naar me toe en lijkt niet van plan om zich om te draaien. Toch heeft ze ‘ja’ gezegd op mijn vraag of ik binnen mag komen.

 Ik ga op de stoel zitten die ik uit de huiskamer heb meegenomen en kijk om me heen. Er is genoeg te zien in deze kleine kamer die volledig in beslag genomen wordt door een bed, een grote kledingkast, een kleine uitklapbare tafel, een televisie, koelkastje en wastafel. Op een plankje boven de wastafel verzorgingsproducten keurig op een rij. Aan de muur en op de kast foto’s en tekeningen. Heel veel kleurige tekeningen. En kralenkettingen met fantastische kralen in alle kleuren van de regenboog. Het glimt en blinkt mij tegemoet. Ik houd van kleur en van glitters en maak, in een poging om het ijs te breken, een compliment over wat er aan de muur hangt.

Fout.

Het blijft ijzig stil. Langzaam draait Elske, zittend in een gigantische rolstoel, zich met stoel en al om. Woest kijkt ze mij aan. Zwijgend neemt ze mij op. Haar ogen eerst open. Daarna knijpt ze haar ogen dicht om vervolgens door haar wimpers, met gefronste wenkbrauwen, naar mij te loeren.Nog steeds zwijgend.

 Ik buig wat naar haar toe en vraag of ze weet waar ik voor kom. ‘Ja’, mompelt ze. ‘Kun jij mij dan vertellen waar ik voor kom’ vraag ik. ‘Ja’, mompelt Elske weer. ‘Wil je dat dan doen?’ vraag ik nog een keer. ‘Nee’, zegt Elske. Ze verheft haar stem, slaat met haar vuist op de tafel en ze kijkt me uitdagend aan. ‘Daar heb ik geen zin in…. ik ben boos’. Haar ogen flikkeren woest, ik schrik even van haar uitbarsting en voel de neiging om naar achteren te deinzen maar blijf zitten. We zijn beiden stil. Elske ademt zwaar, haar ogen dicht knijpend. ‘Dat weet ik’, zeg ik,’ik zie dat je boos bent’. Ik pak een grote tekenblok en leg deze op haar tafel. Een etui met stiften leg ik er bovenop. Haar ogen gaan voorzichtig een klein beetje open. ‘Tekenen?’, vraag ik. Zwijgend draait ze haar stoel een kwartslag, pakt een zwarte stift en krast het eerste blad vol met strepen, letters, uitroeptekens en symbolen. ‘Zo!’, zegt ze.‘Zo!’ zegt ze nog een keer. En dan harder; ‘Zo gaat het met mij! En ik ben boos. Niemand luistert naar mij en niemand begrijpt mij. Ik wil hier niet wonen. Ik wil hier niet zijn en wil ook niet met jou praten. Ik wil helemaal niks’. Weer wordt het stil in de kleine kamer. De klok tikt. De zon schijnt voorzichtig door het raam. Buiten het rumoer van voorbijgangers. ‘Oké’, zeg ik. Ik kijk naar het vel papier. Elske kijkt ook. ‘Wat staat hier?’ vraag ik. Ik probeer de spreuk te ontcijferen. ‘Dat is Latijns’, zegt Elske, ‘maar als je wilt kan ik dat wel voor jou vertalen’. Ze gaat er eens goed voor zitten.

 Door Jill van den Akker

 (dit is een beschrijving eerste ontmoeting met Elske)